Gallipoli, 1915: Churchill's Greatest Gamble
„Gallipoli, 1915: Churchill's Greatest Gamble” behandelt realistisch gezien de eerste drie dagen van de campagne, een tijd van wilde manoeuvres, van beslissende aanvallen, gepaard met de tijdige aankomst van versterkingen en het begin van een loopgravenoorlog. Snelheid, maar niet roekeloze haast, is de sleutel tot succes.
Op 25 april 1915 lanceerde Winston Churchill, Eerste Lord van de Admiraliteit, een haastig verzamelde troepenmacht van Britse, Australische, Nieuw-Zeelandse en Franse troepen tegen de Turkse verdediging op het Gallipoli-schiereiland. Hun doel was om de forten te veroveren die de Dardanellen bewaakten.
... meer weergeven„Gallipoli, 1915: Churchill's Greatest Gamble” behandelt realistisch gezien de eerste drie dagen van de campagne, een tijd van wilde manoeuvres, van beslissende aanvallen, gepaard met de tijdige aankomst van versterkingen en het begin van een loopgravenoorlog. Snelheid, maar niet roekeloze haast, is de sleutel tot succes.
Op 25 april 1915 lanceerde Winston Churchill, Eerste Lord van de Admiraliteit, een haastig verzamelde troepenmacht van Britse, Australische, Nieuw-Zeelandse en Franse troepen tegen de Turkse verdediging op het Gallipoli-schiereiland. Hun doel was om de forten te veroveren die de Dardanellen bewaakten. Als dat was bereikt, zouden de Britse en Franse vloten naar Constantinopel varen, de Ottomaanse regering omverwerpen en een aanvoerlijn naar Rusland openen. De stranden werden echter verdedigd door een gelijk aantal Turkse divisies, versterkt tijdens de recente Balkanoorlogen, geleid door goed opgeleide Turkse officieren, ondersteund door adviseurs van de Duitse generale staf.
Een uur voor zonsopgang roeiden de Anzacs in volledige stilte aan land in Ari Burnu, een plek die later bekend zou worden als Anzac Cove. De Royal Navy had ze op de verkeerde plek geland! Ze werden geconfronteerd met enorme zandrotsen en met struikgewas verstikte uitspoelingen, in plaats van een strand en lage duinen. Toch gingen ze landinwaarts en overspoelden ze de Turkse piketten, om vervolgens hopeloos verward te raken door de nachtlanding, het legpuzzelterrein en de onervarenheid. Enkele kilometers landinwaarts was een begaafde Turkse officier, Mustafa Kemal, zijn regiment aan het herzien na nachtelijke manoeuvres boven Ari Burnu. De snelle en furieuze tegenaanval van Kemal redde de Ottomanen de dag en zette hem op weg om de grondlegger van het moderne Turkije te worden. Verder naar het zuiden, op Cape Helles, wonnen de Lancashire Fusiliers zes Victoria Crosses - voor het ontbijt - toen ze op het strand door het prikkeldraad scheurden. De indringers bereikten zelfs hun doelstellingen voor de eerste dag nooit, hoewel de Turken hun nederlaag slechts op een haarbreedte konden vermijden. Met een ander plan hadden ze de indringers misschien terug in zee gegooid.
De kaartschaal is 400 meter per hex en bestrijkt het hele schiereiland van ten noorden van Anzac Cove tot Cape Helles, gebaseerd op de British Ordnance Survey uit 1922 (d.w.z. van Anzac tot Helles, inclusief alle forten daartussen). Spelers kunnen ervoor kiezen om op de historische stranden te landen of hun eigen plannen te maken.
Dit wargame-systeem legt de nadruk op commando en controle. Spelers worden geleid door Brigade en Regiment. Om succesvol te zijn, moet een speler rekening houden met de eventuele uitputting van zijn troepen door ze uit de rij te zetten om te rusten en achterblijvers terug te vinden. Het resultaat is een nauwkeurige modellering van het tempo van deze gevechten. Infanteriegevechten bestaan uit afstandsgeweer en MG-vuur, met als hoogtepunt een aanval van dichtbij. Artillerie is krachtig maar uiteindelijk beperkt. Granaatscherven van de standaard veldkanonnen zijn dodelijk voor troepen in de open lucht, maar alleen de zeldzame houwitsers die een hoge HPE afvuren, kunnen loopgraven aan. Daglichtbeurten duren twee uur, nachtwendingen zijn vier uur.
